Bewegen met gepaste tegenzin.

Ik ben nooit een onwijze sporter geweest. Of iemand die überhaupt van bewegen houdt. Dat zal waarschijnlijk ook nooit veranderen. En laat dit nou net een onderdeel zijn van het revalidatieproces. Naast ergotherapie, maatschappelijk werkster en de psycholoog.

Deze laatste was overigens eenmalig. Ik sta er zelf af en toe van te kijken, maar ongeacht mijn MS gaat het redelijk goed. In m’n hoofd dan tenminste, lichamelijk laat te wensen over.

‘‘Slow progress is better than no progress’’

Om aan het lichamelijke stuk te werken tijdens de revalidatie is er dus fysiotherapie. Ik moet eerlijk zeggen dat de ervaring die ik had met fysiotherapie, alleen is dat ik gemasseerd werd.

Dat was hier dus niet het geval, we hebben gewerkt aan mijn evenwicht, houding en conditie.

Krachtoefeningen op de apparaten. Voor het eerst sinds tijden op een fiets. Samen met de therapeut een rondje lopen. Goed om te merken dat ik best al meer kan.

En om te beseffen waar mijn beperkingen liggen.

Als ik erover nadenk mis ik het autorijden het meest op het moment. Nu besef ik pas hoeveel vrijheid me dat heeft gegeven sinds mijn 19e.

Voorlopig is het dus nog even fietsen en lopen, en geloof me, wanneer bewegen niet kan ben je blij wanneer dit wel weer mogelijk is.

Verdere beperkingen liggen voornamelijk in mijn energie verdeling. Het plannen van activiteiten en regelen van hulp.

Waar zou ik zijn zonder mijn netwerk; ze rijden me, ze luisteren naar me en geven me raad